وجود مبارك خاتم پیامبران، محمد مصطفی صل الله علیه و آله و سلم سزاوارترین فرد به ابراهیم است: «اِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَـذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آمَنُواْ»،زیرا هرچه را ابراهیم نگریست، آن وجود مبارك نیز دید: «مَا كَذَبَ الْفُۆَادُ مَا رَأَى» و بدان چه ابراهیم با آن بینا شد، بدان بینا گردید: «مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَمَا طَغَى» و آن كسی را كه ابراهیم علیه السلام سرپرست و دوست گرفت، آن حضرت به سرپرستی و دوستی برگزید: «إِنَّ وَلِیِّـیَ اللّهُ الَّذِی نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحِینَ» و از آن‌چه ابراهیم بیزاری جست، آن حضرت تبری نمود: «أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِكِینَ وَرَسُولُهُ» و آن‌گاه پیامبر صل الله علیه و آله و سلم نزدیك و نزدیك‌تر شد: «ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى* فَكَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى» و چیزی قربانی كرد كه ابراهیم نكرده بود: آن حضرت كسی را به قربانگاه برد كه هم او از رسول خدا  صل الله علیه و آله و سلم بود و هم رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم از او و آن قربانی، وجود مبارك حسین بن علی علیه السلام بود كه مرگ و شهادت با عزّت و كرامت را بر طاعت فرومایگان مقدم شمرد، تا در نهایت به بهای ایمنی كعبه از سركشان فرومایه، سرمباركش از تن جدا گردید.