وجود مبارك خاتم پیامبران، محمد مصطفی صل الله علیه و آله و سلم سزاوارترین فرد به ابراهیم است: «اِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَـذَا النَّبِیُّ وَالَّذِینَ آمَنُواْ»،زیرا هرچه را ابراهیم نگریست، آن وجود مبارك نیز دید: «مَا كَذَبَ الْفُۆَادُ مَا رَأَى» و بدان چه ابراهیم با آن بینا شد، بدان بینا گردید: «مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَمَا طَغَى» و آن كسی را كه ابراهیم علیه السلام سرپرست و دوست گرفت، آن حضرت به سرپرستی و دوستی برگزید: «إِنَّ وَلِیِّـیَ اللّهُ الَّذِی نَزَّلَ الْكِتَابَ وَهُوَ یَتَوَلَّى الصَّالِحِینَ» و از آن‌چه ابراهیم بیزاری جست، آن حضرت تبری نمود: «أَنَّ اللّهَ بَرِیءٌ مِّنَ الْمُشْرِكِینَ وَرَسُولُهُ» و آن‌گاه پیامبر صل الله علیه و آله و سلم نزدیك و نزدیك‌تر شد: «ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّى* فَكَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى» و چیزی قربانی كرد كه ابراهیم نكرده بود: آن حضرت كسی را به قربانگاه برد كه هم او از رسول خدا  صل الله علیه و آله و سلم بود و هم رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم از او و آن قربانی، وجود مبارك حسین بن علی علیه السلام بود كه مرگ و شهادت با عزّت و كرامت را بر طاعت فرومایگان مقدم شمرد، تا در نهایت به بهای ایمنی كعبه از سركشان فرومایه، سرمباركش از تن جدا گردید.

راز مطلب اخیر آن است كه رسول اعظم صل الله علیه و آله و سلم فرمود كه من از حسینم و حسین از من: حسین منّی و أنا من حسین(7) و از سوی دیگر امام حسین علیه السلام فرمود كه از رسول خدا شنیدم كه فرمود: هر كس سلطان ستمگری را دید كه حرام خدا را روا می‌شمارد و عهد او را می‌شكند و در میان بندگان خدا به ستم عمل می‌كند، چنانچه با گفتار و كردار بر او نشورد، سزاست كه خدا او را در جایگاه آن ستمگر یعنی در آتش داخل كند: من رإی سلطانا جأئراً مستحلا لحرم الله ناكثا لعهدالله، مخالفا لسنه رسول الله  صل الله علیه و آله و سلم یعمل فی عبادالله بالاثم و الـعدوان، فـلم یغیر علیه بفعل و لا قول، كان حقا علی الله ان یدخله مدخله (8) از این رو امام حسین علیه السلام كه از رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم بود و رسول خدا از وی، خویشتن و اهل بیت و اصحابش را قربانی كرد، تا دین خدا از كجی و تحریف در امان ماند و پیمان خدا را از شكستن و خلق خدا را از ستمدیدن نگاهبان باشد.

از آن‌چه گذشت  واز كلام وجود مبارك امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف آشكار است  كه در آغاز قیام عدل گسترانه خود بر ضد ستم، پس از اقامه نماز نزد مقام ابراهیم، خویش را سزاوارترین فرد به پیامبران، به ویژه ابراهیم خلیل و رسول اكرم صل الله علیه و آله و سلم می‌‌خواند: إن القائم علیه السلام إذا خرج، دخل المسجد الحرام فیستقبل الكعبة و یجعل ظهره إلی المقام؛ ثم یصلی ركعتین ثم فیقول: یا أیها الناس! أنا أولی الناس بآدم. یا أیها الناس! أنا أولی الناس بإبراهیم. یا أیها الناس! أنا اولی الناس بإسماعیل، یا أیها الناس أنا أولی الناس بمحمد صل الله علیه و آله و سلم؛ ثم یرفع یدیه إلی السماء فیدعوا و یتضرع حتی یقع علی وجهه و هو قوله (عزّوجلّ):  (أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَكْشِفُ السُّوءَ وَیَجْعَلُكُمْ خُلَفَاء الْأَرْضِ اَ اِلهٌ مَّعَ اللَّهِ قَلِیلاً مَّا تَذَكَّرُونَ).(9)

 (زمانی‌كه قائم علیه السلام خروج كند وارد مسجد‌الحرام می‌شود و در برابر كعبه می‌ایستد به صورتی كه پشت به مقام قرار می‌گیرد پس دو ركعت نماز می‌خواند سپس می‌گوید: ای مردم من سزاوارترین مردم به آدم هستم، من سزاوارترین مردم به ابراهیم هستم، من سزاوارترین مردم به اسماعیل هستم، من سزاوارترین مردم به محمد هستم.  آنگاه دستانش را به آسمان بلند نموده و دعا می‌كند و تضرع می‌نماید تا این ‌كه صورتش را به زمین می‌نهد(یعنی به سجده می‌رود) و این قول خداوند است كه می‌فرماید: كیست كه دعای مضطر را اجابت كند و گرفتاری را برطرف می‌سازد و شما را خلفای زمین قرار می‌دهد؛ آیا معبودی با خداست؟! كمتر متذكر می‌شوید!)(10)

پی نوشت:

1. سوره آل عمران، آیه68.

2. سوره نجم، آیه11.

3. سوره نجم، آیه17.

4. سوره اعراف، آیه 196.

5. سوره توبه، آیه3.

6. سوره نجم، آیات 8 ـ 9.

7. الارشاد، ج2، ص127.

8. تاریخ طبری، ج3، ص306؛ احقاق الحق، ج11، ص609؛ ر.ك: بحارالانوار، ج44، ص382.

9. سوره نمل، آیه62.؛

10. برگرفته از كتاب مهدی موعود موجود، حضرت آیت‌الله جوادی آملی دامت بركاته.