امام حسين (ع): «أيُّها النّاس! إِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ ذِكرُهُ ما خَلَق العِبادِ إِلا لِيَعرِفُوهُ... [مَعرِفَةُ اللهِ] مَعرِفةُ أهلِ كُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمُ الَّذى يَجِبُ عَلَيهِم طاعَتُهُ»1

«هان اي مردم! همانا خداوند كه بزرگ باد ياد او، بندگان را نيافريد مگر براي اين كه او را بشناسند... [و شناخت خدا] اين است كه اهل هر زماني، امام خويش را كه بايد از او فرمان برند، بشناسند.»

فلسفة آفرينش انسان، رسيدن به مقام معرفت خداست، اما اين معرفت حاصل نمي شود، مگر به معرفت امام و حجت عصر (عج)؛ چراكه امام آينة تمام نماي حق و واسطة شناخت خداست.

در روايت فوق، مردي از امام حسين (عج) مي پرسد: «پدر و مادرم فدايت! معرفت خدا چيست؟» حضرت در پاسخ، معرفت خدا را، همان معرفت امام عصر و زمان (عج) معرفي فرمودند.2 

بدين سان از منظر حسيني، «تنها راه خداشناسي» در عصر و زمان ما «مهدي شناسي» است؛ چراكه او جلوه تام و تمام حق و آينه دار صفات جمال و جلال الهي است. پس هرآن كه ارادة «خداشناسي»، چاره اي جز «مهدي شناسي» ندارد.

آري، خدا را فقط از نگاه و منظر معصوم مي توان شناخت.پی نوشت:

1. علامه مجلسي، بحارالانوار، ج 26، ص 260.
 
2. فرهنگ جامع سخنان امام حسين (ع)، ص 604.