ای اف به این زمانه و ای اف به روزگار

تا کی شکست ، خرد شدن ، بغض ، انتظار

تقویمها نبود تو را ناله میکنند

در سالهای ساکت و بی روح و مرگبار

تقویم ، بی تو هر چه که باشد قشنگ نیست

فرقی نمیکند چه زمستان و چه بهار

حتی تمام فلسفه ها بی تو مبهم اند

مرزی نمانده بین جهان ، جبر ، اختیار

دنیا پر است از همه چیزهای شوم

از هر چه اتفاق عبث ، تلخ ، ناگوار

از زندگی به شیوه حیوان ولی مدرن

یعنی که : کار ، پول ، هوس ، کار ، کار ، کار ...

مگر آن منجی انسان بیاید
که بر کار جهان سامان بیاید
مگر آن منجی حق آید از ره
که آرام دل کیهان بیاید
مگر آید دگر از پرده غیب
که فصل رویش دوران بیاید
مگر او آورد عدل و عدالت
که بر ظلم و ستم پایان بیاید
نیاید تا نیاید صلح و آرام
فقط با او به ما میزان بیاید
دهد پایان بر این آخر زمانه
به پایان فتنه و بحران بیاید
مگر آن مهربان رخ را نماید
که پایان شب هجران بیاید
مگر آید ز در آن یوسف ما
که بر درد دلم درمان بیاید
مگر آن خسرو خوبان بیاید
که بر این جسم خسته جان بیاید
مگر آن یوسف کنعان بیاید
که نور دیده گریان بیاید

شعر از مبشر

این تسامح در وضع اصطلاح علوم عقلی و نقلی به ادله نیز تسری یافته و بسیاری از ادله عقلی به علت ذکر شدن در علوم نقلی، دلیل نقلی پنداشته شده و یا بالعکس دلیل نقلی به دلیل حضور در میان علوم عقلی، دلیل عقلی انگاشته شده است. این ابهام باعث شده گاهی در علومی که در حیطه نقل قرار دارد، دلیل عقلی، طلب شود و یا مسائلی که در حیطه عقل قرار دارد مستند به دلیل نقلی شوند.